دلم از غمش چه گویم که ره نفس ندارد

غم او نمی گذارد که نفس نگه ندارد

چه ز مزرع امیدم دمد از جفای ترکی

که ز ابر التفاتش همه تیغ و تیر بارد

تن خویش تا سپردم به سگش ز غیرت آن

که خدنگ نیمه کش را نفسی نگاه دارد

ز نشستنش به مسجد به ره نیاز زاهد

شده یک جهت نمازی به دو قبل می گذارد

تو که داغ تیره روزی نشمرده ای چه دانی

شب تار محتشم را که ستاره می شمارد